بعضي از گونه هاي گياهي داراي تركيبات شيميايي (به عنوان مثال چاودار، خردل، سورگوم، باقلا مخملي، گردو) شناسايي شده اند كه مواد شيميايي را از خود منتشر مي مايند و با آزاد سازي اين مواد مي توانند گونه هاي ديگر را بطور مستقيم با تاثير بر روي رشد و يا جوانه زني بذور، و يا بطور غير مستقيم، با اثر بر روي زيست شناسي خاك (به عنوان مثال اثر بر روي ميكروارگانيسم ها، قارچ هاي ميكوريزا و جلوگيري از رشد و تكثير آنها) تحت تاثير قرار دهند (ايندرجيت و كيتينگ، 1998؛ وستون و دوك، 2003).
اين پديده بنام دگرآسيبي ناميده مي شود كه از آن مي توان براي كنترل علف هاي هرز بصورت استفاده همزمان از محصولات داراي اين خاصيت با گياهان زراعي يا متناوب با آنها، استفاده بصورت مالچ زنده يا بقاياي گياهي، استفاده از عصاره هاي گياهي آنها و يا با انتقال اين خصوصيات به گياهان زراعي از طريق اصلاح آنها با روش هاي اصلاحي استفاده نمود(اين هليك و ليدر 1988؛ وستون، 1996ف 2005؛ ايندرجت و بوميك، 2002). اين درحالي است كه به نظر مي رسد استفاده از مواد دگر آسيب در مديريت تلفيقي علف هاي هرز (IWM) نياز به تحقيقات بيشتري دارد زيرا اين مواد مي توانند تحت شرايط مزرعه اي اثر سوء بر روي گياهان زراعي درآمدزاي ما داشته باشند.
ماندگاري كوتاه مدت مواد دگر آسيب در محيط زيست صرف نظر از ويژگي هاي بالاي آنها، ممكن است كارايي و سودمندي اين مواد دگر آسيب، نحوه اثر آنها با ساختار ژنتيكي اين مواد، اثر مواد دگرآسيب بر جمعيت هاي موجود در مزرعه و پيامدهاي آن، جريان ژني كه مسئول پديده دگر آسيبي مي باشد، ويژگي هاي اين مواد، كيفيت خاص و سرونوشت مواد دگر آسيب در خاك مورد نياز است و بايستي عوامل موثر بر حساسيت علف هاي هرز نسبت به اين مواد، نفوذ و تاثير آنها بر روي بيولوژي و خصوصيات زيست محيطي خاك با توجه به اثرات متقابل (برهم كنش ها) مواد دگرآسيب بر يكديگر و بر روي خاك مورد توجه قرار گيرد.