استفاده از علف كش هاي زيستي براي كنترل علف هاي هرز مستلزم وارد كردن مقدار زيادي از يك عامل بيماري زا به صورت يكباره و يا استفاده متعدد و چند مرحله اي از عامل بيماري زا (پاتوژن) دارد( هوگلند، 2001).زماني كه عامل بيماريزاي كه مورد استفاده قرار مي گيرد. يك قارچ باشد، آن علف كش زيستي را، علف كش قارچي (مايكوهربيسايد) مي نامند. عوامل بيماري زايي كه براي علف كش هاي زيستي انتخاب مي شوندعموماً بومي هستند و به خاطر مزاياي زيست محيطي خود، ثبت علف كش زيستي معمولاً در مقايسه با علف كش هاي مصنوعي، كوتاه تر و از لحاظ قيمت ارزانتر مي باشد.
با وجود پتانسيل زياد(توان بالقوه ي بالا) آنها براي استفاده در نظام هاي مديريت تلفيقي علف هاي هرز (IWM)، فقط چند علف كش تا اين زمان ثبت شده است. به منظور درك كامل پتانسيل و سازگاري اين ابزارهاي مديريتي علف هاي هرز با محيط زيست، تحقيق بيشتري در رابطه با شناسايي علف كش هاي زيستي براي علف هاي هرز مهم و بهبود فرمولاسيون آنها، توليد، فن آوري كاربرد آنها، كارايي و سازگاري با ديگر فعاليت هاي كشاورزي مورد نياز است.
عوامل بيماريزاي با قدرت بيماريزايي كم اما ساير خصوصيات مطلوب ديگر (همانند اختصاصي عمل كردن، مرغوبيت، همه گير بودن) را مي توان با استفاده از مهندسي ژنتيك قدرت بيماريزايي آنها را زياد نمود، و بدين وسيله، اجازه ايجاد فرصت و كشف عوامل بيماريزايي را كه قبلاً ناديده گرفته شده بودند در آينده به عنوان يك علف كش زيستي مورد استفاده قرار گيرد.