از جمله گياهاني كه امروزه مورد توجه بشر بوده و به نوعي در بيشتر موارد باعث سلب آرامش بشر شده، مي‌توان به علف‌هاي هرز اشاره نمود. علف‌هاي هرز گياهاني ناخواسته و سمج مي‌باشند كه باعث افت ارزش كمي و كيفي محصولات زراعي و افزايش هزينه و صرف نيروي انساني براي مديريت آنها مي‌شود. علف‌هاي هرز بر سر اشغال فضا، جذب عناصر غذايي، نور خورشيد و آب رقابت شديدي را با گياهان زراعي دارند. خسارت ناشي از علف‌هاي هرز در اتلاف عناصر غذايي و آب از مهم‌ترين مسائل مورد توجه زارعين مي‌باشد.
تحقيقات نشان داده كه در مزارع آلوده به علف‌هاي هرز، مصرف نيتروژن، پتاسيم و منيزيم سه تا چهار بار بيشتر از مزارع عاري از علف‌هاي هرز مي‌باشد (كوچكي و همكاران، 1380). در اكوسيستم‌هاي زراعي هر دو مورد گياه زراعي و علف‌هاي هرز بر سر عناصر غذايي مشابه و محدود رقابت مي‌كنند تا بتوانند مواد مورد نياز رشد خود را تهيه نمايند. از آنجاييكه مواد جذب شده توسط علف‌هاي هرز از دسترس گياه زراعي خارج مي‌شود، لذا رشد و عملكرد گياه زراعي به شدت كاهش مي‌يابد.